Καίτη
Γαρμπή
«Όλα είναι από
τον Θεό»
ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 20
ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΕΝΑΣ ΔΙΣΚΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ
ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Κάτια
Πετροπούλου
Χαρά μεγάλη
στο σπίτι της Καίτης
Γαρμπή και του Διονύση
Σχοινά. Μπορεί το δικό τους
μωρό να μη φαίνεται και
τόσο πρόθυμο να κάνει την
εμφάνισή του, η Τζίλντα
όμως γέννησε επτά κουτάβια
που ξεσηκώνουν τον κόσμο
με τις φωνούλες τους,
σπάζοντας το κρύο του
Δεκεμβρίου μ' αυτό που
λέγεται... «το θαύμα της
ζωής».
Θα είναι
από τα καλύτερα
Χριστούγεννα της ζωής της,
αυτά που έρχονται για την
Καίτη Γαρμπή. Κανένα
νυχτερινό κέντρο δεν θα
της κλέψει φέτος τις
στιγμές που παραδοσιακά
ανήκουν στις οικογένειες
20 χρόνια έχει να συμβεί
αυτό η φωτιά στο τζάκι θα
είναι αναμμένη για να
υποδεχτεί τους φίλους και
το σκραμπλ ανοιχτό πάνω
στο τραπέζι για μια
παρτίδα, που φτου! και
πάλι θα κερδίσει ο
Διονύσης. «Πώς γίνεται να
ξέρεις περισσότερες
λέξεις και να χάνεις
πάντα... αυτό μόνον ένας
Σχοινάς το ξέρει».
Και ως
μελωδική υπόκρουση σε όλη
αυτή την απλά ανθρώπινη
και καθημερινή ευτυχία, ο
νέος της δίσκος με
χριστουγεννιάτικα
τραγούδια που είναι
έτοιμος να κυκλοφορήσει.
«Κάθε τραγούδι του είναι
για μένα ένα τραγούδι σαν
προσευχή, μία ευγνώμων
σκέψη προς τον ουρανό»...
Το ίδιο πρόσωπο. Η Καίτη
Γαρμπή δίπλα στο πορτρέτο
της. Και στον Κορυδαλλό και
στο Καστρί, η ίδια είμαι...
ΜΕ ΔΥΟ λόγια: το σπίτι
της, στο Καστρί, είναι
όμορφο. Απλό. Λιτό. Κομψό.
Στο χρώμα της πουτίγκας. Με
παιχνιδιάρικες
λεπτομέρειες δίπλα σε
παραδοσιακές νύξεις. Η
υπερβολή και η χλιδή δεν
έχουν θέση εδώ. Ο κήπος δεν
έχει καλυφθεί με γκαζόν
είπε κανείς ότι το χώμα δεν
μπορεί να είναι σικ;
Δεν ήταν έτσι τα πράγματα
στο σπίτι του Κορυδαλλού
που γεννήθηκε ούτε στο
σπίτι της Νέας Σμύρνης
όπου η πατρική οικογένεια
εγκαταστάθηκε αργότερα. Κι
αυτό η Καίτη Γαρμπή δεν το
ξεχνάει. Γι' αυτό και
διατηρεί πολύ χαμηλούς
τους τόνους. «Κοιτάξτε,
πέρα απ' αυτό που φαίνεται
το άνετο σπίτι, το ωραίο
αυτοκίνητο, τα λαμπερά
φώτα, το χειροκρότημα εγώ
είμαι ακριβώς η ίδια. Δεν
έχει αλλάξει απολύτως
τίποτα, γιατί δεν υπάρχει
λόγος ν' αλλάξει. Αφύσικο
είναι να γίνεσαι άλλος
άνθρωπος, όταν σε κάποια
στιγμή της ζωής σου
έρχεται η δόξα, η επιτυχία,
το χρήμα, η αναγνώριση και
σε τρελαίνουν. Λες κι όλα
αυτά δεν μπορεί σε μια
στιγμή να γυρίσουν τούμπα.
Έχω πια συνειδητοποιήσει
ότι τίποτα δεν είναι δικό
μας. Όλα είναι από πάνω. Από
τον Θεό. Για ποιο λόγο να
υπάρχει αυτό το ύφος, αφού
η ζωή δεν είναι τίποτα.
Κάθε φορά που ξυπνάει
κανείς, με τόσα που
βλέπουμε και διαβάζουμε,
πρέπει να λέμε δόξα τω Θεώ
που ξύπνησα και σήμερα και
είμαι καλά. Και μη νομίζεις
ότι είμαι απαισιόδοξος
άνθρωπος. Κάθε άλλο»...
Η
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Κορυδαλλός ή Καστρί, η
οικογένειά της είχε πάντα
το άρωμα των κουραμπιέδων
και των τσουρεκιών που
έφτιαχνε η μητέρα. Δεμένη
οικογένεια που μεγάλωσε
τις δύο της κόρες με μιαν
αρχή: να σέβονται τους
ανθρώπους και να μην
αδικούν κανέναν. Μέχρι που
παντρεύτηκε έμενε μαζί
τους η Καίτη Γαρμπή. «Δεν
έβρισκα τον λόγο να φύγω
από το σπίτι. Οι γονείς μου
ποτέ δεν μ' ενόχλησαν, ήταν
πάντα δίπλα μου χωρίς να
επεμβαίνουν στη ζωή μου, με
προστάτευαν χωρίς να με
πνίγουν. Μια μεγάλη
αγκαλιά που δεν έκλεινε
ποτέ».
Μία παραδοσιακή ελληνική
οικογένεια, που όμως δεν
αρνήθηκε στα δύο της
κορίτσια από τα τρυφερά
τους μάλιστα χρόνια μια
«καλλιτεχνική πορεία», από
αυτές που οι σύγχρονοι και
όχι μόνον παιδαγωγοί
δύσκολα θα συναινούσαν.
Εμφανίσεις στην τηλεόραση,
στο ραδιόφωνο, προσωπικός
δίσκος στα 12 χρόνια,
νυχτερινό κέντρο πριν καν
τελειώσουν το Γυμνάσιο.
«Ξεκίνησε η αδελφή μου
πέντε χρόνων, βγήκε πρώτη
στα ταλέντα του
Οικονομίδη, την ανέλαβε
ένας μαέστρος να της κάνει
μαθήματα φωνητικής, είχα
περιέργεια, πήγα μαζί της,
έκανα τη δεύτερη φωνή
χωρίς να μου την έχει
διδάξει κανείς και από
τότε γίναμε ντουέτο».
Η γνωριμία με τον συνθέτη
Αλέκο Χρυσοβέργη ήταν
σταθμός στη ζωή της.
Δεκαεπτά χρόνων η Καίτη
και κοντά στα 14 η αδελφή
της αποδέχτηκαν την
πρότασή του για εμφανίσεις
σ' ένα νυχτερινό κέντρο. Ο
μπαμπάς είχε αντιρρήσεις,
η μαμά πιο δυναμική πήρε
την κατάσταση στα χέρια
της και τον έπεισε. Τα
κορίτσια έκαναν δεύτερες
φωνές στα τραγούδια της
εποχής, «πίναμε γάλα
"Καρνέισον" μέσα στο
καμαρίνι και μάλιστα
είχαμε πρόβλημα με τις
άλλες τραγουδίστριες, που
έλεγαν ποιες είναι αυτές
οι μύξες που εμείς θα
τριγυρνάμε στα τραπέζια
και θα πίνουμε ουίσκι κι
αυτές στο καμαρίνι να
πίνουν γάλα», η μαμά από
δίπλα να μην έχουν επαφή με
κανέναν, να μη μιλάνε με
τον κόσμο κάτω, ο μπαμπάς
απ' έξω με το ταξί να
περιμένει για να τις πάει
σπίτι.
ΤΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ
Πεντακόσιες δραχμές ήταν
ο μισθός τους πριν από 20
χρόνια, λεφτά που
ξοδεύτηκαν όλα για ρούχα.
Στο μεταξύ το σχολείο,
σχολείο. Μπορεί τα
μαθήματα να διαβάζονταν
μέσα στο καμαρίνι, αλλά
τουλάχιστον δεν τους
πέρασε από το μυαλό να
σταματήσουν. Βεβαίως,
πάντα την πρώτη ώρα
κοιμόντουσαν στο μάθημα
βλέπετε το πρόγραμμα
τελείωνε χαράματα.
Μαθήτρια του «19» και του
«20» η Καίτη Γαρμπή, ήθελε,
λέει, να συνεχίσει στο
Πανεπιστήμιο, αλλά ήδη
έκανε εμφανίσεις με τον
Γιάννη Φλωρινιώτη, στη
Θεσσαλονίκη, που... της
έκοψαν τα φτερά. «Δεν ήταν
το όνειρο της ζωής μου να
εμφανίζομαι σε νυχτερινά
κέντρα. Ήθελα να σπουδάσω
και παραλλήλως να τραγουδώ
από χόμπι. Αλλά το πράγμα
πήγε μόνο του. Είναι αυτό
που λέμε καμιά φορά, έτσι
ήταν να γίνει και έγινε».
Ούτε σήμερα είναι
σίγουρη ότι στο υπόλοιπο
της ζωής της, όσο τέλος
πάντων την κρατάει η φωνή
της, θα εμφανίζεται σε
νυχτερινά κέντρα. «Είναι
ψυχοφθόρο, είναι
κουραστικό. Κάνεις τη μέρα
νύχτα, αν κι εγώ όσο αργά κι
αν κοιμόμουν φρόντιζα να
ξυπνώ ώρα που να έχει ακόμα
ήλιο».
Ο
ΚΟΣΜΟΣ
Εκείνο που ξέρει, είναι
ότι χρωστάει τα πάντα στον
κόσμο. «Του χρωστώ, δεν μου
χρωστάει. Εγώ δεν
γεννήθηκα στην Εκάλη ούτε
από μπαμπά που είχε πίσω
του τα εκατομμύρια. Ό, τι
έκανα, το έκανα γιατί με
βοήθησε ο κόσμος. Από 5.000
δίσκους που ξεκίνησα,
έφθασα τους 180.000. Όταν
είμαστε αληθινοί και δεν
κοροϊδεύουμε τον κόσμο,
εκείνος μας το
ανταποδίδει. Υπάρχουν
άνθρωποι που στερούνται
για να δώσουν πέντε και έξι
χιλιάδες δραχμές ν'
αγοράσουν ένα CD, μια
κασέτα. Και σ' αυτούς
οφείλεται η διαφορά απ'
αυτό που είμαστε μ' αυτό
που γίναμε»...
Λέει τα καλύτερα λόγια
για τον κόσμο, «ζούμε για
το χειροκρότημά του», όχι
όμως και για τον χώρο της:
«Υπάρχει πολύς και σκληρός
ανταγωνισμός και λυπάμαι
γι' αυτό, αλλά θα έπρεπε
όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες
που κάνουν δισκογραφία να
καταλάβουν ότι υπάρχει
θέση για όλους».
Τι κακό συμβαίνει στον
χώρο; «Αυτοί που είναι από
κάτω, οι "μικρομεσαίοι
τραγουδιστές" που τους
λέει ο Γιώργος
Πολυχρονίου, δεν θέλουν να
φθάσουν αυτούς που είναι
πρώτοι, θέλουν να τους
ρίξουν από τη θέση τους.
Και χρησιμοποιούν
ανέντιμους και ανήθικους
τρόπους. Τους μιμούνται,
στην καλύτερη περίπτωση,
τους διαβάλλουν και τους
συκοφαντούν στη χειρότερη
και πιο συνηθισμένη. Όμως,
ο κόσμος έχει ένστικτο.
Ξέρει ποιοι είναι οι
πρώτοι, οι δεύτεροι, οι
τελευταίοι. Ποιοι θα
φύγουν, ποιοι θα έρθουν»...
Οι πρώτες
γιορτές που θα είναι στο
σπίτι
ΑΥΤΟ ΤΟΝ χρόνο τον χάρισε
στον εαυτό της. «Ήθελα να
δω πώς είναι ύστερα από 20
χρόνια να μην τραγουδάει
κανείς τα Χριστούγεννα.
Και νομίζω πως αυτή ήταν η
καλύτερη απόφαση που έχω
πάρει ποτέ κι εγώ ο πιο
ευτυχισμένος άνθρωπος του
κόσμου».
Απλά, καθημερινά
πράγματα, ρουτίνα για
άλλους ανθρώπους είναι
αυτά που συνθέτουν την
ευτυχία της. Το να
μαγειρεύει γι' αυτήν, τον
Διονύση και τους λίγους,
αγαπημένους τους φίλους,
που τους επισκέπτονται για
να ομορφύνουν με την παρέα
τους τα βραδάκια. Το να
πηγαίνει βόλτες και
ταξιδάκια. «Βλέπω τέσσερα,
πέντε έργα την εβδομάδα
στον κινηματογράφο. Σας
μιλάω για πραγματική
πολυτέλεια».
Το ότι θα στολίσει το
χριστουγεννιάτικο δέντρο
και θα γεμίσει το σπίτι
γιορτινές μυρωδιές.
«ΜΠΟΥΧΤΙΣΑ»
Μια επιλογή βάλσαμο.
Ειδικά τέτοιες ημέρες,
άλλες χρονιές, δεν
προλάβαινε ούτε το όνομά
της να πει. Να θυμηθεί την
περσινή; Ξεκινούσε στις 10
το πρωί με την Εσμεράλδα
για τα παιδιά και συνέχιζε
με τις βραδινές εμφανίσεις
δύο στο κανονικό
πρόγραμμα του «Διογένη»
συν τους χορούς.
«Πάλι καλά που δεν το
πλήρωσα με την υγεία μου. Ο
κόσμος εκείνη την εποχή
πρέπει να είχε σχηματίσει
μια πολύ άσχημη εικόνα για
μένα. Κουράστηκα,
αγανάκτησα, μπούχτισα κι
είπα αυτό δεν το ξανακάνω».
Μαζί με το διάλειμμα στη
ζωή της, χάρισε στον εαυτό
της κι ένα διάλειμμα από τη
δισκογραφική της δουλειά.
Έτσι βλέπει τον νέο της
διαφορετικό απ' ό,τι μας
έχει συνηθίσει δίσκο, με
χριστουγεννιάτικα
τραγούδια. «Ήταν μια
εσωτερική ανάγκη μου, ίσως
γιατί πιστεύω πολύ στον
Θεό να πω κάποια
τραγούδια που θ'
αναφέρονται σ' Αυτόν, που
δεν θα μιλούν μόνον για την
αγάπη και τον έρωτα».
Τραγούδια που στο παρελθόν
έχουν ερμηνεύσει μεγάλοι
καλλιτέχνες, μερικά πολύ
τρυφερά, σχεδόν παιδικά,
«τραγούδια σαν προσευχή,
μια ευγνώμων σκέψη προς
τον ουρανό», όπως γράφει η
ίδια στο μικρό, προσωπικό
της σημείωμα που
φιλοξενείται στον δίσκο.
ΣΤΗΝ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Πιστεύει, όλο και
περισσότερο, στον Θεό η
Καίτη Γαρμπή και δεν το
κρύβει. Έχει απαίτηση
πλέον από τον εαυτό της να
πηγαίνει πιο συχνά στην
εκκλησία, «εκεί μπορείς να
νιώσεις αισθήματα που δεν
τα νιώθεις σε καμία άλλη
στιγμή και σε κανέναν άλλο
χώρο».
Πιστεύει στον Θεό και για
εκείνην «πιστεύω»
σημαίνει ότι κάθε ημέρα
προσπαθείς να γίνεσαι
καλύτερος. Στην
πραγματικότητα, λιγότερο
κακός από αυτό που είσαι.
Θέλει να γραφτεί
στην Γκρίνπις
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να κάνει
μακροπρόθεσμα σχέδια.
Ξέρει μόνον πως θα
χρειαστούν δυο, τρεις
ζωντανές εμφανίσεις για
τον καινούργιο της δίσκο,
ψάχνει κομμάτια για τον
επόμενο προσωπικό της
δίσκο που θα κυκλοφορήσει
μέχρι τις Απόκριες και
προγραμματίζει αν δεν
προκύψει κάτι άλλο μια
καλοκαιρινή εμφάνιση σ'
έναν καταπληκτικό, νέο,
χώρο της παραλίας.
«Εκεί θέλω να παρουσιάσω
ό,τι μπορώ καλύτερο, γιατί
το καλοκαίρι δεν
προσφέρεται για θεαματικά
πράγματα ούτε στα σκηνικά
ούτε στον φωτισμό. Το
καλοκαίρι είναι ο ουρανός,
τα αστέρια, εσύ κι ο
κόσμος».
Τον χειμώνα, πάλι, θα
ενδιαφερόταν για
περιορισμένες εμφανίσεις
στην Ιερά Οδό... «Αλλά να
δούμε αν θα συμφωνήσει και
ο επιχειρηματίας στις 40
τόσες εμφανίσεις».
Μέχρι τότε ασχολείται με
τα κουτάβια της, είναι
γραμμένη σε πολλές
φιλοζωικές οργανώσεις,
σκέπτεται τώρα να γίνει
μέλος στην Γκρίνπις κι
απολαμβάνει το σπίτι της
και τον άνδρα της.
Η
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Διαβάζει εφημερίδες
γιατί θέλει να είναι
ενημερωμένη, δεν βλέπει
τηλεόραση πέραν των
ειδήσεων και μερικών
«καταπληκτικών
ντοκιμαντέρ» και μέσα από
την κατάθλιψη που μας
περιτριγυρίζει, μέσα απ'
όλα αυτά τα δυσάρεστα που
συμβαίνουν στον κόσμο,
παραμένει αισιόδοξη ότι
«τουλάχιστον εμείς, ως
λαός, θα τα καταφέρουμε.
Είμαστε φιλότιμος και
γενναίος λαός. Έχουμε μια
ιστορία που άλλοι με
στοιχεία της μόνον θα ήταν
πολύ ικανοποιημένοι. Ε,
αυτήν την ιστορία πιστεύω
πως με νύχια και με δόντια
θα την υπερασπιστούμε».
Δεν ανησυχεί από το κλίμα
ξενοφοβίας που έχει
προκύψει τον τελευταίο
χρόνο στη χώρα μας.
«Πιστεύω ότι τη ζημιά την
κάνουν τα μέσα ενημέρωσης
που μεγαλοποιούν τα
πράγματα. Σε κάθε
περίπτωση όλοι αυτοί οι
άνθρωποι που ξεσπιτώθηκαν
για ένα κομμάτι ψωμί
αξίζουν να βρουν εδώ μια
ζεστή αγκαλιά. Από εμάς που
στο παρελθόν έχουμε ζήσει
ίδιες καταστάσεις. Που
ξέρουμε τι σημαίνει
φτώχεια και ξενιτιά»...
ΤΑ ΝΕΑ,
12-12-1998
Κωδικός άρθρου: A16315N181
|
